13 kwietnia 2020

W sobotę szóstego tygodnia Wielkiego Postu Kościół prawosławny wspomina wskrzeszenie Łazarza. W czasie jutrzni, jedyny raz w roku, śpiewane są w dniu powszednim niedzielne pieśni: Chóry aniołów zadziwiły się (cs. Anhielskij sobor udiwisja), Zmartwychwstanie Chrystusa widząc (cs. Woskresienije Chrystowo widiewsze), Święty Pan Bóg nasz (cs. Swiat Hospod' Boh nasz), Błogosławiona jesteś Bogurodzico Dziewico (cs. Błahosłowienna jesi, Bohorodice Diewo) oraz jest niedzielne rozesłanie: Powstały z martwych Chrystus, prawdziwy Bóg nasz... W wydarzeniu wskrzeszenia Łazarza widzi Kościół zapowiedź przyszłego powszechnego zmartwychwstania wszystkich i to zwycięstwo życia nad śmiercią bezpośrednio wiąże z królewskim wjazdem Pana do Jerozolimy, śpiewając w czasie tych dwóch świąt jeden i ten sam troparion:

 

Powszechne zmartwychwstanie przed Swoją Męką potwierdzając,

Z martwych wskrzesiłeś Łazarza, Chryste Boże.

Również i my, jako dzieci, niosący znak zwycięstwa,

Tobie, Zwycięzco śmierci, zawołamy:

Hosanna na wysokości,

Błogosławiony, który idzie w Imię Pańskie!

 

W Sobotę Łazarza w czasie Boskiej Liturgii śpiewana jest także radosna pieśń chrzcielna: Wy, którzy zostaliście ochrzczeni w Chrystusa, a wieczorem zbierają się wszyscy z gałązkami palm w rękach i uroczyście witają przybyłego do Jerozolimy na Mękę Pana.

 

Dzisiaj zebrała nas łaska Ducha Świętego,

I wszyscy wziąwszy Krzyż Twój, wołamy:

Błogosławiony, który idzie w Imię Pańskie! Hosanna na wysokości!

 

Pełna światła i uroczysta jest służba Niedzieli Palmowej, bowiem w tym dniu, jedynym w całym ziemskim życiu Zbawiciela, zajaśniało światło mającego nastąpić Królestwa Bożego, gdy zakróluje Pan nad dobrowolnie poddanym Mu odnowionym stworzeniem. Wjazd Pana do Jerozolimy jest królewskim wjazdem, jedynym i wyjątkowym, gdyż sam Chrystus objawił się jako Król na Ziemi. Każdy, kto ma czyste serce, kto z dziecięcą prostotą szuka Zbawiciela w dzień radości Niedzieli Palmowej za sprawą działania Ducha Świętego wchodzi w kontemplację mającego nadejść Królestwa Bożego. I oto dlaczego tak często powtarzane są słowa o dzieciach w natchnionych pieśniach świątecznych: "Zaprawdę powiadam wam: Kto nie przyjmie Królestwa Bożego tak jak dziecko, nie wejdzie do niego" (Mk 10, 15).

Niemniej jednak podczas radości Całonocnego Czuwania Niedzieli Palmowej czuje się nadciągający przedświt Golgoty, słychać już gromkie krzyki tłumu: "Precz, precz z Nim, ukrzyżuj Go, ukrzyżuj Go!" (J 19, 15).

Dobiega końca świąteczny dzień, z zachodem słońca milkną radosne pieśni. Nastaje noc, to straszne "królestwo ciemności", gdy oszukany przez Szatana Judasz idzie wydawać Chrystusa, gdy "książę tego świata" będzie triumfować, a dla wierzących nastąpi czas doświadczenia i wielkiego zgorszenia. Teraz Chrystus kryje się przed tym światem i świat nie widzi już Jego chwały, bowiem światłość Zmartwychwstania świeci tylko dla wierzących. Będzie ciemność aż do tej doniosłej chwili, gdy o północy rozlegnie się głos trąby archanielskiej: "Oto Oblubieniec nadchodzi, wyjdźcie Mu na spotkanie". Jakby uprzedzając ten głos archanioła, Kościół w poniedziałek, wtorek i środę Wielkiego Tygodnia na Jutrzni śpiewa troparion:

 

Oto Oblubieniec przyjdzie o północy,

Błogosławiony sługa, którego spotka czuwającego.

 

Ton 8, "z pełnym słodyczy śpiewem" (cs. so sładkopienijem)

 

Pierwszy dzień Wielkiego Tygodnia Kościół prawosławny poświęca św. sprawiedliwemu Józefowi, sprzedanemu przez braci do Egiptu. W Wielki Wtorek wspomina się "panny mądre" - dusze wiernych, w sercach których płonie ogień wiary i dlatego też zaopatrzyły się one w oliwę - łaskę Ducha Świętego, i czujnie oczekują na Oblubieńca, przychodzącego teraz na dobrowolną Mękę. Nie znają jednak dokładnie czasu i objawienia w chwale, "a zwłaszcza tej chwili, którą Ojciec zastrzegł dla Siebie" (Dz 1, 7). W Wielką Środę wspomina się nierządnicę, która namaściła nogi Zbawiciela drogocennym olejkiem (cs. miro), o czym przepowiadano w całym świecie, oraz przywodzi się na pamięć apostoła-zdrajcę, który wydał Pana za trzydzieści srebrników. Przeciwstawienie tych dwóch postaci zostało kontrastowo ukazane w pieśniach liturgicznych.

W czasie każdej Jutrzni (w odróżnieniu od Wielkiego Postu) czytane są perykopy z Ewangelii o ostatnich dniach Chrystusa na ziemi, a rankiem, w czasie godzin kanonicznych, czytane są wszystkie cztery Ewangelie, przy czym trzy z nich czytane są w całości, a Ewangelia według św. Jana - do początku pożegnalnej uczty Pana z uczniami. Każdego dnia celebrowana jest Liturgia Uprzednio Poświęconych Darów, również z czytaniem Ewangelii. Zamiast księgi proroka Izajasza w czasie szóstej godziny czyta się o tajemniczym widzeniu cherubinów, jakie miał prorok Ezechiel, a zamiast ksiąg Rodzaju i Przysłów w czasie Wieczerni czytane są księgi Wyjścia i Hioba. Księga Wyjścia głosi o objawieniach Mocy Pańskiej dla narodu żydowskiego, a księga Hioba opowiada o niezasłużonych cierpieniach człowieka sprawiedliwego, które są praobrazem męki Chrystusa. W środę rano po zakończeniu godzin kanonicznych i Obiednicy (czyli nabożeństwa podobnego do Boskiej Liturgii bez kanonu eucharystycznego i Komunii Świętej) ponownie ma miejsce obrzęd przebaczenia (cs. obriad proszczenija) i celebruje się też pełne pokłony (cs. ziemnyje pokłony) z modlitwą św. Efrema Syryjczyka. Oczyszczeni pokutą i pojednani ze sobą, przystępują wierzący do Komunii Świętej.

W Wielki Czwartek na Jutrzni - zamiast troparionu Oto, Oblubieniec - taki oto można usłyszeć troparion:

 

Wspaniali uczniowie zostali oświeceni na wieczerzy podczas mycia nóg,

Ale niegodziwy Judasz pogrążył się w ciemnościach chciwości,

I wydał Ciebie, sprawiedliwego Sędziego, postępującym bezprawnie sędziom.

Zobacz, jak miłośnik pieniądza, ze względu na pieniądz powiesił się.

Uciekaj duszo od chciwości, która doprowadziła go do tego,

Że takie rzeczy ośmielił się zrobić przeciwko swemu Nauczycielowi.

O Panie, Który jesteś dobry dla wszystkich, chwała Tobie!

 

Ewangelie opowiadają o Ostatniej Wieczerzy. W skład dziewiątej pieśni kanonu wchodzi następujący irmos:

 

Przybądźcie wierzący,

Wznieśmy nasze umysły ku górze.

Cieszmy się gościnnością Pana

I stołem nieśmiertelnego życia w wieczerniku.

Słuchajmy wzniosłego nauczania Słowa, które wywyższamy.

 

Rankiem w Wielki Czwartek mają miejsce zwyczajne, a nie postne, godziny kanoniczne, po nich zaś następuje wieczernia Wielkiego Piątku złączona z Boską Liturgią św. Bazylego Wielkiego. Sprawowana jest ona w ciemnofioletowych (a nie w czarnych) szatach liturgicznych, bowiem Wielki Czwartek jest świętem Misterium Ciała i Krwi Pańskiej. Ze względu na święto obowiązuje post w ograniczonym zakresie (można spożywać wino i oliwę). Ewangelia opowiada o Ostatniej Wieczerzy i Męce Chrystusa, przy czym została ona skomponowana z opowiadań różnych Ewangelistów. Zamiast Hymnu Cherubinów, wersetu pokomunijnego i w czasie Komunii Świętej wiernych, a także zamiast Widzieliśmy światłość prawdziwą Niech napełnią się usta nasze, śpiewa się Przyjmij mnie dziś, Synu Boży, jako uczestnika Twojej Mistycznej Wieczerzy.

Umocnieni duchowo przyjęciem Komunii Świętej wierzący wieczorem gromadzą się w świątyni, aby duchowo być obecni podczas Męki Pana.

Dwanaście Ewangelii (tak pospolicie nazywa się Jutrznia Wielkiego Piątku) rozpoczyna się sześcioma psalmami (cs. szestopsałmije), a mianowicie 3, 37, 62, 87, 102, 142. Po wielkiej ektenii i "Alleluja" trzykrotnie śpiewa się troparion Wspaniali uczniowie, podczas którego otwiera się Brama Królewska (cs. carskie wrota) i na środek cerkwi wynoszona jest święta Ewangelia oraz odbywa się okadzenie całej świątyni. Po śpiewie troparionu czyta się pierwszą Ewangelię Męki, opowiadającą o wydarzeniach od pożegnalnej wieczerzy Pana z uczniami aż do Jego wyjścia "na drugi brzeg potoku Cedron" (J 18, 1). Po odczytaniu Ewangelii odbywa się okadzenie i śpiewane są odpowiednie antyfony. Tak dzieje się po pierwszych pięciu Ewangeliach; po szóstej czytane są błogosławieństwa (por. Mt 5, 3-12) z troparionami; po siódmej Psalm 51, a po ósmej następuje Kanon niepełny składający się z trzech pieśni (cs. tripiesniec) i umieszczony zaraz po nim eksapostilarion Łotra rozważnego (cs. Razbojnika błahorazumnaho); po dziewiątej - wersety psalmów pochwalnych oraz stichiry (cs. stichiry chwalitny) 148, 149, 150; po dziesiątej - doksologia (cs. sławosłowije); po jedenastej - wersety wierszowane (cs. stichiry na stichownie); po dwunastej - Dobrze jest wyznawać Pana  i zakończenie Jutrzni. Tak się przedstawia zewnętrzna struktura tego nabożeństwa. Jego wewnętrzna treść to kontemplacja Męki Pana i zbliżenie się do niej.

Czytana jest pierwsza Ewangelia. W czasie tej pożegnalnej uczty Miłości nieprawość tego świata czyni w sercach ludzi swe straszliwe dzieło:

 

Książęta ludu wspólnie naradzali się przeciwko Panu i Jego Pomazańcowi.

Złożyli bezprawne oskarżenie przeciwko Mnie. O Panie, nie pozostaw Mnie.

 

Antyfona 1, po 1 Ewangelii, ton 8

 

Dzisiaj Judasz porzuca Nauczyciela i przyjmuje diabła:

Jest oślepiony przez namiętność chciwości,

Ociemniały oddala się od światła.

Jak mógłby zobaczyć, że sprzedał Światłość za trzydzieści srebrników?

Lecz Ten, który cierpiał za świat, nam zajaśniał.

Do Niego zawołajmy:

O Panie, który cierpiałeś z ludźmi i dla nich, chwała Tobie!

 

Antyfona 4, po 2 Ewangelii, ton 5

 

Im dłużej trwa nabożeństwo, tym bardziej smutne i sroższe stają się pieśni:

 

O Panie, który przyszedłeś na dobrowolną Mękę, zawołałeś do Swoich uczniów:

Jeśli jednej godziny nie mogliście czuwać ze Mną,

To dlaczego obiecywaliście życie swoje oddać za Mnie?!

Popatrzcie na Judasza, który nie śpi,

Ale spieszy się, aby wydać Mnie bezbożnikom.

Zbudźcie się, powstańcie i módlcie się,

I niech nikt nie zaprze się Mnie,

Gdy zobaczy mnie na Krzyżu.

Cierpliwy Panie, chwała Tobie.

 

Antyfona 6, po 2 Ewangelii, ton 8

 

Po piątej Ewangelii, opowiadającej o drodze Chrystusa na Golgotę, na środek świątyni wynoszony jest Krzyż, który umieszczany jest naprzeciw pulpitu z Ewangelią. Śpiewa się Antyfonę 15 (ton 6):

 

Ten, Który na wodach zawiesił Ziemię,

Dzisiaj wisi na drzewie.

Ten, Który jest Królem aniołów,

Jest poprzebijany koroną cierniową.

Ten, Który okrył niebo chmurami,

Jest odziany w purpurę pośmiewiska.

Ten, Który w Jordanie uwolnił Adama,

Jest bity po twarzy.

Oblubieniec Kościoła

Jest przybity gwoździami.

Syn Dziewicy,

Jest przebity włócznią.

Oddajemy cześć Twojej Męce, o Chryste! (trzy razy)

Ukaż nam chwalebne Swoje Zmartwychwstanie.

 

W czasie czytania Dwunastu Ewangelii wszyscy stoją z zapalonymi świecami w rękach.

Mija święta noc wspominania Męki Pańskiej. Wierzący wracając do domów, niosąc w rękach zapalone świece, od których zapalą lampki przed świętymi ikonami w swych domach. W ich rozpalonych sercach jaśnieje dające życie światło Męki Chrystusa.

Nastaje dzień wspominania Ukrzyżowania Pańskiego, który Kościół prawosławny spędza na surowym poście.

Rankiem celebrowane są Godziny Królewskie (cs. carskije czasy), podczas których ponownie czytana jest Ewangelia Męki (bez opisu Ostatniej Wieczerzy), a przed wieczorem odprawiana jest Wielka Wieczernia Wielkiej Soboty.

Przybity do Krzyża Pan dokonał wielkiego dzieła odkupienia. Ze słowami "Wykonało się" Życie wydaje się śmierci. Drży stworzenie, przerażają się aniołowie, trzęsie się piekło, szlochają i biją się w piersi mieszkańcy Jerozolimy... Kontemplując to, z lękiem śpiewa Kościół prawosławny:

 

Całe stworzenie zostało zmienione przez lęk,

Widząc Ciebie wiszącego na Krzyżu, Chryste.

Słońce stało się ciemnością,

Fundamenty ziemi zatrzęsły się;

Wszystko cierpiało ze Stwórcą wszystkiego

Z Twojej woli, Ty przecierpiałeś to ze względu na nas:

O Panie, chwała Tobie!

 

Wiersz 1 (na melodię Panie, usłyszałem; cs. Hospodi, wozwach),

ton 1, w Wielki Piątek na Wieczerni

 

Na początku Wieczerni, po wejściu, czytane są proroctwa (jedno z nich z proroka Izajasza 52, 13 - 54, 1), Apostoł i Ewangelia - jest ona kompozycją składającą się z opowiadania różnych Ewangelistów. Następnie wspomina się zdjęcie Pana z Krzyża - wyniesienie całunu (gr. sindon, cs. płaszczanica). Wraz z Józefem i Nikodemem Kościół prawosławny śpiewa pieśń pogrzebową (cs. ischodnaja piesn):

 

Józef z Nikodemem zdjęli z Krzyża

Ciebie, Który jesteś odziany w światło jak w szatę;

I patrząc na Ciebie martwego, nagiego i bez pogrzebu,

[Józef] w swym współczującym płaczu lamentował mówiąc:

Biada mi, najsłodszy Jezu!

Tak niedawno, gdy słońce zobaczyło Cię wiszącego na Krzyżum

Przyoblekło się w ciemność,

Ziemia zatrzęsła się z lękiem

I rozdarła się zasłona w świątyni.

Teraz widzę Ciebie, Który dobrowolnie wydałeś się na śmierć.

Jak pogrzebię Cię, mój Boże?

W jaki całun Cię zawinę?

Jak swymi rękami dotknę Twego najczystszego, niezniszczalnego Ciała?

Jaką pieśń zaśpiewam na Twoim pogrzebie,

O współczujący Zbawicielu?

Wysławiam Twoją mękę;

Wysławiam Twój pogrzeb i Twoje zmartwychwstanie, wołając:

O Panie, chwała Tobie!

 

Wieczernia w Wielki Piątek, ton 5

 

W czasie śpiewu tej pieśni wynosi się święty całun, a następnie śpiewane są tropariony: Szlachetny Józef (cs. Błahoobraznyj Iosif) i Do kobiet niosących wonności zbliżył się przy grobie anioł (cs. Mironosicam żenam pry hrobie predstaw anhieł). Kończy się Wieczernia, tuż po której rozpoczyna się Małe Powieczerze z czytaniem kanonu o zdjęciu z Krzyża i płaczu Przenajświętszej Bogurodzicy. W czasie czytania kanonu wierzący całują całun.

Wspomnienie Złożenia do Grobu Pana ma miejsce w czasie wieczornego nabożeństwa - Jutrzni Wielkiej Soboty. Rozpoczyna się ona sześcioma psalmami (cs. szestopsałmije) i wielką ektenią. W miejsce Alleluja śpiewa się już Bóg Pan (cs. Boh Hospod') i tropariony Szlachetny Józef (cs. Błahoobraznyj Iosif) i Gdy zstąpiłeś do Otchłanio Życie Nieśmiertelne (cs. Jehda snizszeł jesi k smierti, Żywotie Biezsmiertnyj) oraz Do kobiet niosących wonności zbliżył się przy grobie anioł (cs. Mironosicam żenam pry hrobie predstaw anhieł). Kapłani wychodzą na środek cerkwi i przed całunem odprawiają Pochwały Wielkiej Soboty (cs. Pochwały Wielikoj Subboty). Tak nazywa się podzielony na trzy części (gr. stasis) śpiew Psalmu 119 Błogosławieni, którzy kroczą drogą bez skazy, ze specjalnymi refrenami, odmawianymi przez kapłanów.

 

Błogosławieni, którzy kroczą drogą bez skazy,

Którzy postępują zgodnie z Prawem Pana.

 

Kościół jest zdumiony, widząc leżącego bez oddechu Dawcę życia; wylewa przed Nim swoje zmartwienie i smutek:

 

Życie, jakże umierasz?

Jakże w grobie mieszkasz?

Czy zniszczysz królestwo śmierci

I z otchłani przywrócisz do życia umarłych?

 

Wysławiamy Cię, Jezusie Królu,

I oddajemy cześć złożeniu do grobu i cierpieniom Twoim,

Nimi bowiem zbawiłeś nas od zatracenia.

"Jakże widzieć martwy skarb życia?",

Pytają przerażeni aniołowie.

Jakże w grobie zamyka się Bóg?

 

Dreszcz przerażenia wszystkich stworzeń i przestrach anielskich mocy niebiańskich wraz z płaczem Bogurodzicy wznoszą się do tronu Boga Ojca:

 

O, Boże Słowo!

O, Radości moja!

Jakże zniosę Twoje trzydniowe bycie w grobie?

Teraz dręczy się [Moja] dusza, jak to przystoi matkom!

O góry i pagórki, i wielu ludzi, zapłaczcie,

I wszyscy szlochają ze Mną,

Boga waszego Matką!

 

Pochwały Wielkiej Soboty trwają długo, pomimo to wielki smutek tego nabożeństwa nie może zagłuszyć tajemnego przeczucia, którym biją serca wierzących i które już zaczyna przenikać w pieśni Kościoła. Nie ma wątpliwości: Pan powstanie z martwych i obdarzy życiem umarłych. Serce Matki Bożej przed innymi czuje bliskie Zmartwychwstanie Syna i dlatego ku Niej w modlitwie zwraca się Kościół:

 

Spraw Dziewico, aby Twoi słudzy widzieli Zmartwychwstanie Twojego Syna!

 

Tym wersetem kończą się Pochwały Wielkiej Soboty i natychmiast Kościół zwiastuje Zmartwychwstanie radosnym śpiewem troparionów: Chóry aniołów były zdumione (cs. Anhielskij sobor udiwisja). Potem następuje kanon Wielkiej Soboty Tego, który kiedyś pokrył falami morza (cs. Wołnoju morskoju). Nie jest to już płacz rozłąki za umarłym Panem. Nie! Jest to teraz wspaniała kontemplacja Wielkiego Misterium. Pan spoczywa w grobie i wielka cisza nastała w świecie, gdyż stworzenie zostało pojednane ze Stwórcą. To, co zniszczalne otrzymuje niezniszczalność, śmierć została zwyciężona przez Życie. W ciągu całego nabożeństwa wieje już życiodajny duch Zmartwychwstania. "Zmartwychwstaną umarli" - śpiewa Kościół słowami proroka Izajasza. "Nie płacz nade Mną, Matko, widząc Mnie w grobie [...], bowiem powstanę [z martwych] [...] i będę uwielbiony" (cs. "Nie rydaj Mienie, Mati, zriaszczy wo hrobie [...] wostanu bo i prosławlusja) - objawia Pan Swojej Przeczystej Matce, a wraz z Nią wszystkim ludziom. I dlatego już wszystko, co żyje, wychwala Pana i Jego Zmartwychwstanie. Bożonarodzeniowa pieśń aniołów po długim milczeniu (w czasie wielkopostnych nabożeństw, nawet w święta, zazwyczaj czyta się wielką doksologię) ponownie wznosi się pod sklepienia świątyni: "Chwała na wysokości Bogu, a na Ziemi pokój ludziom dobrej woli...".

Po zakończeniu wielkiej doksologii, podczas śpiewu "Święty, Święty, Święty" przy Grobie Pańskim (cs. nadhrobnoje Tryswiatoje), kapłani biorą na swe ramiona święty całun i obchodzą z nim dookoła cerkiew. To symbolizuje pogrzeb Zbawiciela. Następnie śpiewa się troparion Szlachetny Józef (cs. Błahoobraznyj Iosif) i czyta się zdumiewające swym podniosłym duchowym pięknem paremije (cs. paremija) z Księgi proroka Ezechiela o ożyłych kościach ludzkich (por. Ez 37, 1-14). Apostoł opowiada o zaczynie nowego życia, darowanego przez Chrystusa, a prokimen wprost mówi o Zmartwychwstaniu w Powstań, Panie Boże mój (cs. Woskresni, Hospodi Boże moj), zaś z Alleluja śpiewane są wersety paschalne: Niech powstanie z martwych Bóg i rozproszą się Jego wrogowie (cs. Da woskresniet Boh i roztoczatsja wrazi Jeho). Ewangelia opowiada o postawionej przed Grobem Chrystusa straży. Tak kończy się sprawowanie Jutrzni.

Nabożeństwo celebrowane rankiem jest już kontemplacją Zmartwychwstania. Po godzinach kanonicznych rozpoczyna się Wieczernia, w czasie której śpiewa się paschalne wersety (ton 1) i pieśń dogmatyczną (gr. dogmatikon) - Chwałę wszechświata (cs. Wsiemirnuju sławu). Następuje wejście z Ewangeliarzem, z którego czyta się piętnaście fragmentów. Jeden za drugim przechodzą obrazy odwiecznego planu Bożego zbawienia, poczynając od stworzenia świata, aż do objawienia się Chrystusa trzem młodzieńcom w babilońskim piecu ognistym. Po szóstym czytaniu jest kantyk Mojżesza, wyśpiewany przez proroka po cudownym przejściu przez Morze Czerwone i wybawieniu narodu izraelskiego z niewoli faraona. Po ostatnim czytaniu wraz z Kościołem już całe stworzenie wysławia Stwórcę w przedziwnej pieśni trzech młodzieńców w piecu ognistym: "Błogosławcie Pana, wszystkie dzieła Pańskie" (Dn 3, 57). Następnie po małej ektenii śpiewa jest uroczysta pieśń chrzcielna Wszyscy, którzy w Chrystusie zostaliście ochrzczeni, przyoblekliście się w Chrystusa (cs. Jelicy wo Chrysta krestistiesja) (por. Gal 3, 27) i czytany jest Apostoł (Rz 6, 3-11). Po Apostole zamiast Alleluja śpiewa się Powstań, Boże, sprawuj sąd nad ziemią, bo Twoją własnością są wszystkie narody (Ps 82, 8) wraz z innymi wersetami Psalmu 82. W czasie tego śpiewu czarne szaty duchowieństwa oraz nakrycia ołtarza, stołu ofiarnego (cs. żertwiennik) i pulpitów (cs. anałoj) zostają zamienione na białe. Ewangelia opowiada już o Zmartwychwstaniu. Dalej kontynuowana jest Liturgia św. Bazylego Wielkiego, przy czym zamiast Pieśni Cherubinów w czasie Wielkiego Wejścia śpiewa się starożytną pieśń z pierwszych wieków chrześcijaństwa:

 

Niechaj milczy każdy człowiek,

I niech stoi z bojaźnią i drżeniem,

I niech nie myśli o niczym, co ziemskie.

Oto Król królujących i Pan panujących przychodzi

Złożyć Siebie w ofierze i dać Siebie na pokarm wiernym.

 

Boska Liturgia kończy się... Kościół prawosławny poprzez wspominanie Męki, złożenia do Grobu i zstąpienia Chrystusa do Otchłani przygotował wiernych do Liturgii Wielkiej Soboty, która wprowadza w świętowanie Zmartwychwstania Chrystusa.

O północy rozpocznie się celebracja Paschy, która - pokonując granice czasu - już przenosi wierzących w pełnię wielkiego i powszechnego zmartwychwstania w wieczności. Krótki czas oddziela teraz wiernych od wielkiej i najświętszej Paschy - objawienia już tutaj, na Ziemi, Królestwa Bożego. Ten radosny czas nastąpi wówczas, gdy paschalna procesja z krzyżem obejdzie dookoła cerkiew i w ciszy świętej nocy rozlegnie się pieśń zwycięstwa: "Chrystus zmartwychwstał, śmiercią śmierć zwyciężył, a tych, którzy są w grobach, obdarzył życiem".

 

bp Dionizy (Łukin)

 

Za: bp Dionizy (Łukin), Wielki Post, w: Prawosławie. Światło ze Wschodu, wyd. Prawosławna Diecezja Lubelsko-Chełmska pod red. Krzysztofa Leśniewskiego, Lublin 2009, s. 250-261.

 

Wielki Tydzień Męki Pańskiej

Parafia Prawosławna pw. św. Spirydona Cudotwórcy 

w Mińsku Mazowieckim

    Polub nas:

 

 

     © 2018-2023

     Copyright by Parafia Prawosławna pw. św. Spirydona Cudotwórcy w Mińsku Mazowieckim

     Created with WebWave CMS

Odwiedź nas:

ul. Warszawska 69

05-300 Mińsk Mazowiecki

Proboszcz:

ks. mgr Gabriel Białomyzy

tel. +48 506 966 339

Odwiedź nas:

ul. Warszawska 69

05-300 Mińsk Mazowiecki

Proboszcz:

ks. dr Gabriel Białomyzy

tel. +48 506 966 339